Ησυχία! Οι αγορές θέλουν κοινωνική ειρήνη...

ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ ΤΣΕΚΕΡΗ

Τα βασικά επιχειρήματα με τα οποία βομβαρδιζόμαστε το τελευταίο διάστημα από παντού είναι δύο: Πρώτον, δεν υπάρχουν λεφτά. Τα λεφτά είναι στις αγορές και το επιτόκιό τους πανύψηλο. Επομένως, δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να κάνουμε αυτό που μας ζητάνε. Δεύτερον, οι αντιδράσεις προέρχονται από ευνοημένες ομάδες, οι οποίες προσπαθούν να διασφαλίσουν απαράδεκτα προνόμια, εις βάρος του κοινωνικού συνόλου. Αναρωτιέται κανείς, τι είναι πιο εξοργιστικό. Τα ίδια τα μέτρα ή η υποτίμηση της κοινής νοημοσύνης;

Είναι απολύτως σαφές ότι η πολιτική αυτή δεν οδηγεί σε καμία διέξοδο. Οδηγεί σε έναν φαύλο κύκλο ύφεσης, ο οποίος θα βυθίσει την κοινωνία στη φτώχεια. Τα έσοδα του Δημοσίου θα μειωθούν, με αποτέλεσμα να βρισκόμαστε ξανά και ξανά στο ίδιο σημείο. Και κάθε φορά να αναζητάμε νέα περιοριστικά μέτρα και νέες περικοπές. Δεν υπάρχει παγκοσμίως χώρα που να βγήκε από αυτή την κατάσταση χωρίς κάποιο αναπτυξιακό σχέδιο, αλλά αυτό δεν φαίνεται να απασχολεί τους πεφωτισμένους μας opinion makers.

Δεν τους απασχολεί επίσης η τεράστια κοινωνική αδικία που υπάρχει σε αυτά τα μέτρα. Σήμερα, το αδύναμο κομμάτι της κοινωνίας πρέπει να ξελασπώσει τη χώρα, για να μην θιγούν το αφορολόγητο της εκκλησιαστικής περιουσίας, οι αποικιοκρατικοί όροι με τους οποίους λειτουργεί το τραπεζικό σύστημα και, βεβαίως, οι στρατιωτικοί εξοπλισμοί. Και εδώ είναι το αξιοσημείωτο. Όταν η Ελλάδα χρωστάει, χρωστάνε οι φτωχοί, αυτοί που δεν έχουν λεφτά να βγάλουν τον μήνα. Ενώ όταν η Ελλάδα κερδίζει, κερδίζουν οι πλούσιοι και εξακολουθούν να χρωστάνε οι φτωχοί.

Εναλλακτικές λύσεις για διέξοδο υπάρχουν. Αλλά δεν υπάρχουν οι συσχετισμοί που θα τις επιβάλουν. Έτσι, πρώτη-πρώτη η κυβέρνηση απέρριψε κάθε ενδεχόμενο να πιέσει για έκδοση ευρωομολόγου ή να αναζητήσει λύσεις εσωτερικού δανεισμού, γιατί, λέει, «θα χάναμε την εμπιστοσύνη των αγορών». Να σημειωθεί εδώ ότι τα ίδια λαμόγια, μας τα πλασάρουν πότε ως αδίστακτους κερδοσκόπους, που θέλουν να μας πιουν το αίμα, και πότε ως αγορές, των οποίων πρέπει να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη. Η αλήθεια πάντως είναι ότι ούτε τα σκληρά μέτρα φαίνεται να κερδίζουν την εμπιστοσύνη κανενός, αν κρίνουμε από την πορεία των περίφημων spreads. Αλλά και αυτό χρησιμοποιείται ως απόδειξη ότι χρειάζονται ακόμα σκληρότερα...

Το πιο σημαντικό όμως είναι η παραπλάνηση ως προς τον χαρακτήρα των μέτρων. Ο πολύς κόσμος νομίζει ότι πρόκειται για μια σκληρή τριετία που κουτσά - στραβά θα περάσει. Στην πορεία μόνο θα διαπιστώσει ότι το κράτος και οι εργοδότες σκοπεύουν να αποσυρθούν από το ασφαλιστικό σύστημα, συνιστώντας στον εργαζόμενο να κόψει τον λαιμό του, αν θέλει αξιοπρεπή σύνταξη. Θα διαπιστώσει επίσης ότι μέσα στις περιβόητες μεταρρυθμίσεις περιλαμβάνεται και το δικαίωμα του εργοδότη να σε απασχολεί χωρίς υπερωρίες, να σε πληρώνει χωρίς να δεσμεύεται από συλλογικές συμβάσεις και να σε απολύει χωρίς αποζημίωση.

Οι αναλύσεις των ημερών περιορίζονται επιμελώς σε συντεχνίες, που δεν έχουν να χάσουν παρά μόνο τα αφορολόγητα επιδόματά τους. Ελάχιστα στέκονται στον πολύ κόσμο, που εξωθείται στην ανεργία, τη φτώχεια και την ανασφάλεια. Και προσπερνούν το ουσιώδες πρόβλημα, που είναι πολύ βαθύτερο. Είναι ότι το αναπτυξιακό μοντέλο στην Ευρώπη έχει κολλήσει άσχημα. Και, για να επιβιώσει, τρώει τους αδύναμους, είτε αυτοί είναι χώρες είτε είναι ολόκληρες κοινωνικές κατηγορίες. Όπως άλλωστε με εξαιρετικό κυνισμό έγραψε μια ξένη οικονομική εφημερίδα: «Αν η ελληνική κυβέρνηση θέλει να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη των αγορών, οφείλει να επαναδιαπραγματευτεί το κοινωνικό συμβόλαιο, χωρίς να προκληθεί κύμα κοινωνικής διαμαρτυρίας».

Στην ουσία, περιγράφουν αυτό που φοβούνται. Το κύμα κοινωνικής διαμαρτυρίας. Ας τους το προσφέρουμε λοιπόν, ξεκινώντας από τη σημερινή γενική απεργία. Αν η κοινωνία αντιδράσει και ασκήσει αποτελεσματική πίεση (ξεπερνώντας τις προθέσεις του Παναγόπουλου και της παρέας του να κρατηθούν χαμηλά οι τόνοι), εναλλακτικές λύσεις θα βρεθούν εν ριπή οφθαλμού.



(Αυγή, 24.2.2010)

Δείτε εδώ το tvxs για την απεργία

ΑΠΕΡΓΙΑ! 24 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ, ΣΤΙΣ 10.30

μέρες παραξενες…

Μέρες επίθεσης σε κοινωνικές κατακτήσεις και εργασιακά δικαιώματα, από την κυβέρνηση και την Ε.Ε., μέσω του «Προγράμματος Σταθερότητας». Μέρες με άρωμα «εθνικής συναίνεσης», μέρες που «πρέπει όλοι να «βοηθήσουμε και να κόψουμε τις σπατάλες» (!), μέρες που καλούμαστε να πληρώσουμε μια κρίση που δεν δημιουργήσαμε εμείς. Μέρες που «πρέπει» να σώσουμε απ’την κρίση μιαν ανάπτυξη από την οποία δεν κερδίσαμε εμείς. Και μέρες που τόσο αγωνιούν για να τη σώσουμε εμείς, που προτιμούν να ξοδεύουν 2.5 δις ευρώ για έξι γαλλικές φρεγάτες, φωνάζοντας κατά τα άλλα υστερικά ότι «η Ευρώπη επιβάλλει την περικοπή του 14ου μισθού»… Μέρες που, μολονότι η οικονομική ύφεση είναι, εδώ, μικρότερη από άλλες ευρωπαϊκές χώρες, η ανεργία αυξάνεται κατά 2% και οι άνεργοι γίνονται 531.953, 1 στους 10 (βλ. πραγματική ανεργία πάνω από 15%).


μέρες «Προγράμματος Σταθερότητας»: σκέτος σοσιαλισμός…

Περικοπές μισθών και συντάξεων, άρση της μονιμότητας (δηλαδή απελευθέρωση των απολύσεων), κατάργηση συλλογικών συμβάσεων (δηλαδή μόνοι απέναντι σ’ έναν εργοδότη που δεν φοβάται τίποτα), κατεδάφιση του δημόσιου και κοινωνικού ασφαλιστικού συστήματος (για χάρη της ιδιωτικής ασφάλισης). Μέρες διάλυσης του κοινωνικού κράτους και ενίσχυσης της εργασιακής επισφάλειας (δηλαδή μιας εργασίας που δεν μας επιτρέπει να σχεδιάσουμε τη ζωή μας). Μέρες που συκοφαντούνται ως προνομιούχοι όσοι ζουν με περισσότερα από 700 ευρώ το μήνα (δηλαδή να εξισωθούμε όλοι προς τα κάτω): έτσι θα βοηθήσουμε «όλοι», αυτή ειναι η μόνιμη επωδος κυβερνησης κι εργοδοσίας για «διέξοξο από την κρίση».

θυμάστε πριν από την κρίση πότε δεν είχαμε λιτότητα;

Οι μέρες αυτές δεν άρχισαν σήμερα: η επίθεση στις εργασιακές σχέσεις και συνολικα στους όρους ζωής της κοινωνικής πλειοψηφίας δεν ειναι κάτι καινούριο, αλλά προϋπάρχει της κρίσης, έχει επικρατήσει ήδη πριν από αυτήν. Η εργασιακή επισφάλεια (δηλαδή μισή δουλειά, με μισά δικαιώματα και χωρίς άμυνες απέναντι στην εργοδοσία) είναι, σε τελική ανάλυση, αποτέλεσμα της πάγιας πολιτικής του κράτους και του κεφαλαίου την τελευταία εικοσαετία, μιας πολιτικής με ιερό στόχο την αύξηση της κερδοφορίας και την πειθάρχηση των εργαζομένων. Δεν ήταν και δεν είναι «μια μπόρα που θα περάσει»...

από την επισφαλή εργασία στην «απελευθέρωση» των τηλεπικοινωνιών και, αποκεί, στην Deutche Tekekom: ο ΟΤΕ και οι κρίσεις πριν από την κρίση


Η «μπόρα» αυτή αφορά, προφανώς, και τον ΟΤΕ –και με το παραπάνω. Ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ‘80, με τις πρώτες μετοχοποιήσεις του Οργανισμού, έκανε την εμφάνιση του ένας νέος τρόπος οργάνωσης της εργασίας («δουλέψτε, ήρθαν οι τεχνοκράτες»). Εν συνεχεία, στα μέσα της δεκαετίας του ’90, προωθήθηκε η απελευθέρωση των τηλεπικοινωνιών, που οδήγησε στην ένταση της εργασιακής επισφάλειας, μέσω της συνεχούς εντατικοποίησης της εργασίας («δουλέψτε, ήρθαν οι ανταγωνιστές»).
Αποκορύφωμα αυτής της κατάστασης υπήρξε το ξεπούλημα του –κεροδοφόρου- ΟΤΕ στην Deutsche Telecom («δουλέψτε, ήρθαν οι Γερμανοί»). Πρακτικά, αυτό οδήγησε σε γενίκευση του φαινομένου της επισφάλειας της εργασίας, στη δημιουργία εργαζομένων πολλών ταχυτήτων (μόνιμοι, έκτακτοι με σύμβαση ΟΤΕ, έκτακτοι με σύμβαση ΟΤΕPLUS κ.ο.κ), στη σύνδεση του μισθού με την «παραγωγικότητα» και στο κυνήγι εξωπραγματικών στόχων, στην «αξιολόγηση», σε πειθαρχικά μέτρα (κλήσεις σε απολογία, τιμωρίες…) και γενικότερα στην τρομοκράτηση των εργαζομένων. Στην περίοδο αυτή, και παρά τα τεράστια κέρδη του (μόνο για το 2008, τα καθαρά κέρδη του Οργανισμού ξεπέρασαν τα 600 εκ ευρώ…), ο ΟΤΕ εντείνει αυτές τις πρακτικές, με πρόσχημα την κρίση και με στόχο την περαιτέρω αύξηση της κερδοφορίας του («δουλέψτε, ήρθε η κρίση»). Θα πρέπει να το πούμε: ρόλο στην διαμόρφωση της κατάστασης που περιγράψαμε παραπάνω, είχαν οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες στην ΟΜΕ-ΟΤΕ και την ΓΣΕΕ: η εθελούσια έξοδος που επιβάρυνε τα ασφαλιστικά ταμεία των εργαζομένων, τα “golden boys”, ο κατακερματισμός και η αποδοχή της διαίρεσης των εργαζόμενων σε "παλιούς" και "νέους", η ανοχή στην εξάπλωση της ελαστικής εργασίας στα τηλεφωνικά κέντρα και τις θυγατρικές του ΟΤΕ και η απουσία από σημαντικά κινήματα και αγώνες (από την αλληλεγγύη στην Κ. Κούνεβα ως τα δεκάδες κρούσματα εργοδοτικής αυθαιρεσίας στις «υπηρεσίες» γενικά και τις τηλεπικοινωνίες ειδικότερα), είχαν συστηματικά την ανοχή ή την υπογραφή τους. Δεν ήξεραν άραγε την απάντηση, όταν επί χρόνια αναρωτιούνταν «Ο ΟΤΕ ΠΩΛΕΙΤΑΙ: ΓΙΑΤΙ;»;.

δεν είμαστε οι μόνοι…

Τα πράγματα είναι τα ίδια και χειρότερα στις εταιρείες τηλεπικοινωνιών, όπου κοντά στα παραπάνω, παρατηρούνται διώξεις και απολύσεις λόγω συνδικαλιστικής δράσης (βλ. Wind και Vodafone).

ωραία, αλλά τι να κάνουμε;

Στο ερώτημα «τι να κάνουμε;», η πρώτη απάντηση που δίνουμε είναι «να μην κάνουμε σα να μη συμβαίνει τίποτα». Η δεύτερη απάντηση είναι «να μην τους αφήσουμε να μας κάνουν France Telecom» -εκεί που τόσα και τόσα «παιδιά» (δηλαδή εργαζόμενοι/ες) είδαν τη ζωή τους να συνθλίβεται στα πλάνα των τεχνοκρατών και αποφάσισαν να της δώσουν τέρμα. Η τρίτη απάντηση είναι να σκεφτούμε πως η οργάνωση είναι το αντίθετο της επισφάλειας: η εργασία που δεν μας επιτρέπει να σχεδιάσουμε τη ζωή μας, επιβλήθηκε εκεί όπου δεν υπήρχαν σωματεία να φρενάρουν την εργοδοσία και να αντιπαραθέσουν τις ανάγκες και τα συμφέροντά μας.
Να αντισταθούμε, λοιπόν. Να βγούμε στο δρόμο: δεν είναι πλέον ντεμοντέ. Αντίθετα, είναι και αποτελεσματικό: οι εργαζόμενοι/ες της Wind και της Vodafone, που κατάφεραν ανακλήσεις απολύσεων, είναι ένα μόνο επιχείρημα γι’αυτό.

Η πανεργατική απεργία στις 24 Φλεβάρη μας αφορά όλους και πρέπει να είναι η απάντηση μας στο μέλλον που μας ετοιμάζουν.

Ως σωματείο εργαζομένων στα τηλεφωνικά κέντρα του ΟΤΕ καλούμε τους συναδέλφους να στηρίξουν την απεργία. Κατεβαίνουμε στο δρόμο σε συντονισμό με τα πρωτοβάθμια σωματεία στις τηλεπικοινωνίες, τους εργαζομένους και την νεολαία, τα συμφέροντα των οποίων πλήττονται. Στα συλλογικά μας προβλήματα δεν υπάρχουν ατομικές λύσεις-στηρίζουμε την δράση του σωματείου μας!

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΙΣ 24 ΦΛΕΒΑΡΗ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ, ΣΤΙΣ 10:30πμ

Επικοινωνία: www.swmateiostonote.blogspotcom, swmateiostonote@gmail.com

Κύμα απεργιών σε όλη την Ευρώπη

Περίπου 4.000 πιλότοι της γερμανικής αεροπορικής εταιρείας Lufthansa αποφάσισαν την κήρυξη απεργίας από σήμερα Δευτέρα και για 4 ημέρες, με βασικά αιτήματα το μισθολογικό και την εργασιακή ασφάλεια. Την ίδια στιγμή, σε παράλυση βρίσκεται και το διεθνές αεροδρόμιο της γαλλικής πρωτεύουσας λόγω απεργίας των εργαζομένων στο φορέα παροχής υπηρεσιών.

Η Lufthansa ήδη ακύρωσε 3.000 πτήσεις, προσφέροντας εισιτήρια για το τρένο, σε όσους επιβάτες είχαν προγραμματίσει να ταξιδέψουν με πτήσεις εσωτερικού. Για όσους είχαν προγραμματίσει να ταξιδέψουν στο εξωτερικό, έγινε προσπάθεια να βρεθούν θέσεις σε άλλες αεροπορικές εταιρείες. Σύμφωνα με την εταιρεία, η απεργία θα προκαλέσει ζημιές ύψους 25 εκατομμυρίων ευρώ την ημέρα.

Στο μεταξύ, η Lufthansa προσέφυγε σήμερα στη δικαιοσύνη, όπου κατέθεσε αίτηση για προσωρινά ασφαλιστικά μέτρα κατά των πιλότων του εθνικού αερομεταφορέα σε μία προσπάθεια να σταματήσει η τετραήμερη απεργία και έχει οδηγήσει σε ματαίωση εκατοντάδες πτήσεις.

Μεγάλες καθυστερήσεις σημειώνονται όμως σήμερα και στο διεθνές παρισινό αεροδρόμιο του Ορλύ, εξαιτίας της απεργίας των εργαζομένων στο φορέα παροχής υπηρεσιών στην πλειοψηφία των αεροπορικών εταιρειών. Οι εργαζόμενοι διαμαρτύρονται για έλλειψη προσωπικού και χαμηλές αποδοχές. Πρόκειται για τη δεύτερη μεγάλη απεργία στο αεροδρόμιο του Παρισιού, από την αρχή του χρόνου.

Πηγή: tvxs.gr

Κείμενο διαμαρτυρίας εργαζομένων στην WIND

Είναι γνωστό ότι την προηγούμενη εβδομάδα απέλυσαν αιφνιδιαστικά τους προϊστάμενους του Dealer Call Center & του Customer Service κο Πάκο & κα Δημητρακοπούλου αντιστοίχως. Φυσικά, όπως συνηθίζεται στην εταιρία μας, κανείς δεν το ανακοίνωσε στους υφισταμένους. Και γιατί να το κάνει άλλωστε. Προφανώς, έτσι λειτουργεί μια καλά οργανωμένη πολυεθνική εταιρία.

Η κίνηση αυτή είναι η απαρχή μιας χιονοστιβάδας, η οποία στο άμεσο χρονικό διάστημα, θα πλήξει το τμήμα (DCC). Είναι πλέον κατανοητό, ότι με μεθοδευμένες ενέργειες και πάντοτε εν αγνοία των εργαζομένων, η διοίκηση θα επιφέρει τις ραγδαίες αλλαγές στο τμήμα.

Όποιος δεν βλέπει, ότι το DCC, θα εξαφανιστεί, ή στην καλύτερη περίπτωση, θα συρρικνωθεί, μάλλον εργάζεται σε άλλο πλανήτη. Μελλοντικά, είναι πλέον ξεκάθαρο, ότι αφού εξουδετερώσουν το DCC, θα δώσουν εκτός (outsource) και το 1260. Άλλωστε, αυτός ήταν εξαρχής ο στόχος τους.

Το DCC εξυπηρετεί καθημερινά 400 καταστήματα στην ελληνική επικράτεια. Το αντικείμενο που καλύπτει είναι τεράστιο πλέον. Καλύπτει, όχι μόνο, απορίες συνεργατών σε θέματα 1260(πλήρης εξυπηρέτηση σε απορίες που αφορούν προβλήματα συνδρομητών) αλλά επιπλέον, όλα αυτά τα χρόνια, έχουν προστεθεί περισσότερα αντικείμενα, καθιστώντας την δουλειά μας ιδιαίτερα απαιτητική… Ενδεικτικά, έχει προστεθεί η Tellas, το τμήμα του sap/oscar, η καρτοκινητή q, θέματα service back office και πολλά άλλα. Παρ’ όλη, την συνεχόμενη επιφόρτιση με επιπρόσθετα αντικείμενα εργασίας, οι εργαζόμενοι αγόγγυστα ακολούθησαν τις προσταγές της εταιρίας με ζήλο.

Είναι επίσης γνωστό στους κόλπους της εταιρία, ότι έχει λάβει χώρα μια τεράστια επιχείρηση «εκκαθάρισης» ανθρώπων και τμημάτων. Αυτό, έχει επιβαρύνει αλυσιδωτά άλλα τμήματα με φόρτο εργασίας σε σημείο που να μην «βγαίνει» η δουλειά. Πραγματικά, αυτό που βιώνουμε είναι πρωτοφανές και ανεπανάληπτο.

Η διοίκηση μας παρότρυνε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας για να γίνουμε η «πρώτη» εταιρία στον χώρο των τηλεπικοινωνιών(σε σημείο, μάλιστα που να μας πείσει) και παράλληλα δυσκολεύει συνέχεια την εργασία μας. Για να διατηρηθεί η πελατειακή βάση(για όσους γνωρίζουν το αντικείμενο) είναι θεμελιώδης η ύπαρξη μιας ισχυρής και οργανωμένης ομάδας εξυπηρέτησης πελατών και καταστημάτων. Τέτοια ομάδα δεν υπάρχει πλέον στην εταιρία. Οι συνέπειες θα ακολουθήσουν, αλλά πλέον η διοίκηση δείχνει ότι δεν την ενδιαφέρει.

Μπορεί κάποιοι να θέλουν να κάνουν πράξη αυτά που σπουδάζουν ακαδημαϊκά στις σχολές Διοίκησης Επιχειρήσεων. Μπορεί να θέλουν να εφαρμόσουν (με τακτική οδοστρωτήρα) την πολιτική του ρεαλισμού κατά την Θουκυδίδεια αρχή του ισχυρότερου. Μάλιστα, θεωρούν ότι το σχέδιό τους υλοποιείται κατά γράμμα. Άλλωστε αυτό έδειξε η εικόνα τους κατά την ολιγόωρη παρουσία τους & στην Θεσσαλονίκη. Αυτό, όμως, δεν θα περάσει αν δεν έρθει η εταιρία σε συνεννόηση με εμάς. Τους άμεσα θιγόμενους από τις αλλαγές.

Εκτιμώντας την προσφορά μας, η οποία είναι πανθομολογούμενη από τον αποδέκτη της δουλειάς μας (που είναι τα καταστήματα) θέλουμε να θέσουμε την διοίκηση προ των ευθυνών της. Δεν μπορεί να παίρνονται αποφάσεις για το μέλλον μας, εν αγνοία μας και να εφαρμόζονται μεθοδευμένα, με την απαίτηση (από πλευράς διοίκησης) να τις δεχτούμε χωρίς διαμαρτυρία. Μιλάμε για την ζωή και το μέλλον ανθρώπων που έχουν προσφέρει τα μέγιστα για την εξέλιξη της εταιρείας.

Απαιτούμε: την ενίσχυση και όχι την αποδυνάμωση του τμήματος dealer call center άμεσα να ενημερωθούμε για το μέλλον του τμήματος με πραγματικά γεγονότα…

Όλα τα δικαιώματα των εργαζομένων θέλει πίσω η διοίκηση του ΟΤΕ

Όλα πίσω τα ζητάει από τους εργαζόμενους η διοίκηση του ΟΤΕ, καθώς στις δύο μέχρι σήμερα συναντήσεις που είχε με την ΟΜΕ - ΟΤΕ ούτε λίγο ούτε πολύ ζήτησε να αποτελέσουν σημεία διαπραγμάτευσης βασικά εργασιακά δικαιώματα.

Συγκεκριμένα η διοίκηση έθεσε στην κορυφή της ατζέντας των συζητήσεων το άρθρο του κανονισμού προσωπικού που αναφέρεται στις απολύσεις και ζητάει να έχει το δικαίωμα να απολύσει προσωπικό για οικονομοτεχνικούς λόγους. Την υποχρέωση του ΟΤΕ να καλύπτει τον μισθό του υπαλλήλου (μέχρι ένα μήνα για κάθε έτος) σε περίπτωση ασθένειας. Τη μείωση επιδομάτων και συνακόλουθα του μισθού για μεγάλες κατηγορίες προσωπικού. Το ωράριο και η αλλαγή του τρόπου υπολογισμού των υπερωριών, καθώς επίσης τη μισή ώρα υπερωρίας που δικαιούνται οι οδηγοί αυτοκινήτων και τη μείωση των συνδικαλιστικών αδειών.

“Μέρα με τη μέρα η εργοδοσία αποθρασύνεται όλο και περισσότερο και έχουμε περάσει πλέον σε μια άλλη εποχή, όπου αντί για μας αυτή θέτει τα 'αιτήματά' της” ανέφερε στην “Α” ο Γ. Δούκας, μέλος της εκτελεστικής επιτροπής της ΟΜΕ- ΟΤΕ, και πρόσθεσε ότι “εμείς δεν είμαστε διατεθειμένοι και δεν υπάρχει περίπτωση να συζητήσουμε καθόλου ζητήματα που σχετίζονται με απολύσεις, με το ωράριο, με μείωση μισθών και με χειροτέρευση εργασιακών και ασφαλιστικών μας δικαιωμάτων.

Τις επόμενες ημέρες και σε κάθε περίπτωση πριν από την επόμενη συνάντηση θα πρέπει να συγκληθούν τα όργανα της ομοσπονδίας προκειμένου να καθοριστεί ο τρόπος και η έκταση της αντίδρασης ενάντια σ’ αυτές τις επιλογές. Παράλληλα πρέπει να τονίσουμε ότι η κυβέρνηση δεν είναι άμοιρη ευθυνών και θα πρέπει να πάρει θέση και όχι να το παίζει Πόντιος Πιλάτος. Άλλωστε το ελληνικό δημόσιο συμμετέχει στο Δ.Σ. του ΟΤΕ με πέντε μέλη”.