Αντίσταση, αλληλεγγύη, αξιοπρέπεια

Το πανό έξω από το αποκλεισμένο μέγαρο του ΟΤΕ στην Πάτρα γράφει «ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ». Συνθήματα που η αριστερά χρησιμοποιεί συχνά από τη ντουντούκα της (και καλά κάνει), συνθήματα όμως που σε αυτό το πανό παίρνουν άλλη διάσταση: υλική

Της Δήμητρας Σιαηλή

Από την περασμένη Δευτέρα, το σωματείο εργαζομένων στα κέντρα τηλεφωνικής εξυπηρέτησης ΟΤΕ βρισκόταν σε απεργία, ενώ την Πέμπτη και την Παρασκευή απέκλειε το κεντρικό μέγαρο του ΟΤΕ στην Πάτρα. Η λήξη των συμβάσεών μας, που πρακτικά σημαίνει την απόλυσή μας, ήταν η αφορμή για να δώσουμε μια ακόμη μάχη στον πόλεμο που έχει κηρυχθεί εναντίον μας - ενάντια στους εργαζόμενους γενικά, αλλά και ειδικότερα στη γενιά μας. Μια γενιά που καλείται να «ζήσει» στην ανεργία, στην επισφάλεια, στη διαρκή αναζήτηση των αυτονόητων δικαιωμάτων μας.

***

Στο εργασιακό περιβάλλον του ΟΤΕ η επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα δεν είναι σημερινή. Στην πραγματικότητα άρχισε με την πώλησή του, οπότε και ξεφύτρωσαν θυγατρικές εταιρείες που επενοικίαζαν εργαζομένους (μιλάμε για σύγχρονο δουλεμπόριο), εφαρμόστηκαν περικοπές μισθών και επιδομάτων, καθώς και απολύσεις. Οι μέχρι τότε ετήσιες συμβάσεις μας ως τηλεφωνητών (αν και καλύπτουμε πάγιες και διαρκείς ανάγκες) έγιναν τρίμηνες. Κάποιες ανανεώθηκαν, κάποιες όχι. Κάποιες για τρείς μήνες, κάποιες για έναν. Κάθε φορά ζούσαμε με την αγωνία της ανανέωσης, μέχρι τη μέρα λήξης της σύμβασής μας, οπότε και μας ανακοινωνόταν αν θα έχουμε δουλειά την επόμενη. Έτσι, και με μειώσεις μισθών, επιδομάτων και εργοδοτική τρομοκρατία φτάσαμε στην απόλυση και των τελευταίων συναδέλφων. Στο τηλεφωνικό κέντρο δούλευαν 400-500 τηλεφωνητές. Από δω και στο εξής, στη θέση τους θα δουλεύουν 50 επινοικαζόμενοι της ΟΤΕplus για 190 ευρώ, χάρη στο Μνημόνιο 2 και τους …εθνοσωτήρες μας.

Η ΟΜΕ-ΟΤΕ, υπό την κυριαρχία της ΠΑΣΚΕ, συναίνεσε σε όλα. Με απεργίες–πυροτεχνήματα κατέληξε σε μια κατάπτυστη συλλογική σύμβαση, την οποία μάλιστα χαιρέτισε η ΓΣΕΕ – μια σύμβαση που τώρα, με το Μνημόνιο 2, έχει ελάχιστη ισχύ. Την ίδια στιγμή, οι μόνιμοι υπάλληλοι του ΟΤΕ μετατάσσονται, συνταξιοδοτούνται πρόωρα ή απλά αγωνιούν. Τα πελατειακά δίκτυα και ο φόβος τους κρατούν όμηρους στα χέρια εργατοπατέρων που έχουν στενή σχέση (ή μερικές φορές ταυτίζονται) με τη διοίκηση.

***

Ο δικός μας αγώνας ξεκίνησε με την ίδρυση του σωματείου ως έσχατη λύση, αφού η ομοσπονδία δε δεχόταν ως μέλη της συμβασιούχους. Η Πάτρα είναι μικρή πόλη και έτσι η πρώτη μαγιά ανθρώπων βρέθηκε εύκολα: φοιτητές που γνωριζόμασταν λίγο-πολύ από τα φοιτητικά κινήματα, και που έχουμε συνηθίσει να αγωνιζόμαστε συλλογικά. Από τα νομικά τερτίπια και το εργατικό δίκαιο που αναγκαστήκαμε να διαβάσουμε μόνοι μας, μέχρι τις απειλές από την εργοδοσία, όλα ήταν δύσκολα. Δεν μπορούσαμε όμως να φανταστούμε τη δύναμη που έχουν οι εργαζόμενοι όταν οργανώνονται συλλογικά, από τα κάτω, παρά μόνο όταν αντικρίσαμε όλη αυτή την επίθεση. «Από τις απεργίες θα μας απολύσουν όλους», διέδιδαν οι εργατοπατέρες. «Η συμμετοχή σε απεργία είναι κριτήριο για την ανανέωση ή μη της σύμβασης», μας έλεγαν. «Δε θα κερδίσετε τίποτα», συμπλήρωνε το Εργατικό Κέντρο Πάτρας. Σε πείσμα όλων αυτών, όμως, το σωματείο έκανε απεργίες και κινητοποιήσεις με τεράστια συμμετοχή, που έφτασε έως και το 95%. Και έτσι φτάσαμε στην 5ήμερη απεργία, με καθολική συμμετοχή, και απόφαση να αποκλείσουμε το κτήριο που υποστηρίζει ολόκληρη τη Δυτική Ελλάδα.

Δυστυχώς, ακόμη και αγωνιστές, είτε έχοντας αποδεχτεί την ήττα είτε ή μη μπορώντας να ξεφύγουν από τα κλασικά συνδικαλιστικά πρότυπα, αντέδρασαν με καχυποψία ή και φοβικά. Δεν αναφέρομαι στο ΠΑΜΕ - αν και θα είχε και αυτό το κομμάτι ενδιαφέρον. Σε κάθε περίπτωση, όμως, η διάλυση του κοινωνικού ιστού και η νόμιμη επίθεση που δεχόμαστε μας έκανε να ...πρωτοτυπήσουμε και να δώσουμε έναν αγώνα που φαίνεται εξαρχής χαμένος.

Η απειρία μας, ωστόσο, ενεργοποίησε τη φαντασία μας. Οι αποφάσεις παίρνονται συνήθως με ομοφωνία, πάντα μετά από σύνθεση. Η κομματική ιδιότητα (όσων από εμάς είμαστε οργανωμένοι) είναι γνωστή και οι πολιτικές και ιδεολογικές διαφωνίες οδηγούν σε διαμάχες, χωρίς όμως να φτιαχτούν παρατάξεις ή να αμφισβητείται η συνοχή του σωματείου. Μάθαμε λοιπόν να ξεπερνάμε την πεπατημένη και τις αγκυλώσεις καθενός από εμάς.

***

Συχνά ακούμε την ερώτηση «τι πιστεύετε ότι μπορείτε να κερδίσετε;». Καταρχάς δεν μπορούμε να φανταστούμε τι μπορούμε να κερδίσουμε, όπως δεν μπορούσαμε να φανταστούμε πόσο επικίνδυνους μας θεωρούν και πόσο θα μας πολεμούσαν. Παλεύουμε για την ανατροπή του συστήματος, της κυβέρνησης και των μνημονίων, για μόνιμη-σταθερή-αξιοπρεπή δουλειά για όλες-ους (στον ΟΤΕ και γενικότερα), για επαναπρόσληψή μας τουλάχιστον ως το 12μηνο που υπήρχε αρχικά. Σίγουρα, με εξαίρεση το τελευταίο, όλα τα άλλα δεν μπορούμε να τα κερδίσουμε μόνοι μας. Έχουμε όμως βάλει ήδη το λιθαράκι μας σε αυτά. Έχουμε ήδη ταράξει τα νερά στον ΟΤΕ και στην τοπική κοινωνία, έχουμε ήδη μετατοπίσει συνειδήσεις συναδέλφων, έχουμε ξυπνήσει συνειδήσεις που κοιμούνταν για χρόνια. Έχουμε ήδη δημιουργήσει πρόβλημα στη διοίκηση, στους εργατοπατέρες αυλικούς τους και τους χαφιέδες τους. Και πάνω από όλα, έχουμε νιώσει την αλληλεγγύη και έχουμε διδαχτεί από την εμπειρία της αυτοοργάνωσης. Είναι τρομερή εμπειρία, ακόμη και για κάποιον οργανωμένο στην αριστερά, το να προσπαθείς και να πετυχαίνεις τόσο διαφορετικοί άνθρωποι να συνεννοηθούν, να οργανωθούν, να συμφωνήσουν, να μάθουν να διαφωνούν, και ταυτόχρονα να αντιμετωπίζουν συλλογικά τις επιθέσεις.

Το πανό έξω από το αποκλεισμένο κτήριο γράφει «ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ». Συνθήματα που η αριστερά χρησιμοποιεί συχνά από τη ντουντούκα της (και καλά κάνει), συνθήματα όμως που σε αυτό το πανό παίρνουν άλλη διάσταση: υλική. Και ποιος είναι άραγε ο κύριος ρόλος της αριστεράς, αν όχι να δίνει αυτή την άλλη διάσταση σε αυτές τις λέξεις;

Έχουμε την πρόθεση να συνεχίσουμε. Καθημερινά εκτιμάμε τις δυνάμεις μας και την έμπρακτη αλληλεγγύη που έχουμε -μέχρι τώρα εκατοντάδες κόσμου από σωματεία και συλλογικότητες στήριξαν τον αποκλεισμό-, και έπειτα από την εκτίμηση αυτή αποφασίζουμε να συνεχίσουμε. Γιατί η ανατροπή δεν είναι ούτε εκπομπή ούτε σλόγκαν σε προεκλογικά φυλλάδια. Και γιατί ο σοσιαλισμός δεν χτίζεται με ορισμό ημερομηνίας κατάληψης της εξουσίας, αλλά τώρα, εδώ, καθημερινά.

Η Δήμητρα Σιαηλή είναι μέλος του Σωματείου Εργαζομένων στα Τηλεφωνικά Κέντρα του ΟΤΕ

Αναδημοσίευση από: http://rednotebook.gr/details.php?id=5257