ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ ΤΣΕΚΕΡΗ
Τα βασικά επιχειρήματα με τα οποία βομβαρδιζόμαστε το τελευταίο διάστημα από παντού είναι δύο: Πρώτον, δεν υπάρχουν λεφτά. Τα λεφτά είναι στις αγορές και το επιτόκιό τους πανύψηλο. Επομένως, δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να κάνουμε αυτό που μας ζητάνε. Δεύτερον, οι αντιδράσεις προέρχονται από ευνοημένες ομάδες, οι οποίες προσπαθούν να διασφαλίσουν απαράδεκτα προνόμια, εις βάρος του κοινωνικού συνόλου. Αναρωτιέται κανείς, τι είναι πιο εξοργιστικό. Τα ίδια τα μέτρα ή η υποτίμηση της κοινής νοημοσύνης;
Είναι απολύτως σαφές ότι η πολιτική αυτή δεν οδηγεί σε καμία διέξοδο. Οδηγεί σε έναν φαύλο κύκλο ύφεσης, ο οποίος θα βυθίσει την κοινωνία στη φτώχεια. Τα έσοδα του Δημοσίου θα μειωθούν, με αποτέλεσμα να βρισκόμαστε ξανά και ξανά στο ίδιο σημείο. Και κάθε φορά να αναζητάμε νέα περιοριστικά μέτρα και νέες περικοπές. Δεν υπάρχει παγκοσμίως χώρα που να βγήκε από αυτή την κατάσταση χωρίς κάποιο αναπτυξιακό σχέδιο, αλλά αυτό δεν φαίνεται να απασχολεί τους πεφωτισμένους μας opinion makers.
Δεν τους απασχολεί επίσης η τεράστια κοινωνική αδικία που υπάρχει σε αυτά τα μέτρα. Σήμερα, το αδύναμο κομμάτι της κοινωνίας πρέπει να ξελασπώσει τη χώρα, για να μην θιγούν το αφορολόγητο της εκκλησιαστικής περιουσίας, οι αποικιοκρατικοί όροι με τους οποίους λειτουργεί το τραπεζικό σύστημα και, βεβαίως, οι στρατιωτικοί εξοπλισμοί. Και εδώ είναι το αξιοσημείωτο. Όταν η Ελλάδα χρωστάει, χρωστάνε οι φτωχοί, αυτοί που δεν έχουν λεφτά να βγάλουν τον μήνα. Ενώ όταν η Ελλάδα κερδίζει, κερδίζουν οι πλούσιοι και εξακολουθούν να χρωστάνε οι φτωχοί.
Εναλλακτικές λύσεις για διέξοδο υπάρχουν. Αλλά δεν υπάρχουν οι συσχετισμοί που θα τις επιβάλουν. Έτσι, πρώτη-πρώτη η κυβέρνηση απέρριψε κάθε ενδεχόμενο να πιέσει για έκδοση ευρωομολόγου ή να αναζητήσει λύσεις εσωτερικού δανεισμού, γιατί, λέει, «θα χάναμε την εμπιστοσύνη των αγορών». Να σημειωθεί εδώ ότι τα ίδια λαμόγια, μας τα πλασάρουν πότε ως αδίστακτους κερδοσκόπους, που θέλουν να μας πιουν το αίμα, και πότε ως αγορές, των οποίων πρέπει να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη. Η αλήθεια πάντως είναι ότι ούτε τα σκληρά μέτρα φαίνεται να κερδίζουν την εμπιστοσύνη κανενός, αν κρίνουμε από την πορεία των περίφημων spreads. Αλλά και αυτό χρησιμοποιείται ως απόδειξη ότι χρειάζονται ακόμα σκληρότερα...
Το πιο σημαντικό όμως είναι η παραπλάνηση ως προς τον χαρακτήρα των μέτρων. Ο πολύς κόσμος νομίζει ότι πρόκειται για μια σκληρή τριετία που κουτσά - στραβά θα περάσει. Στην πορεία μόνο θα διαπιστώσει ότι το κράτος και οι εργοδότες σκοπεύουν να αποσυρθούν από το ασφαλιστικό σύστημα, συνιστώντας στον εργαζόμενο να κόψει τον λαιμό του, αν θέλει αξιοπρεπή σύνταξη. Θα διαπιστώσει επίσης ότι μέσα στις περιβόητες μεταρρυθμίσεις περιλαμβάνεται και το δικαίωμα του εργοδότη να σε απασχολεί χωρίς υπερωρίες, να σε πληρώνει χωρίς να δεσμεύεται από συλλογικές συμβάσεις και να σε απολύει χωρίς αποζημίωση.
Οι αναλύσεις των ημερών περιορίζονται επιμελώς σε συντεχνίες, που δεν έχουν να χάσουν παρά μόνο τα αφορολόγητα επιδόματά τους. Ελάχιστα στέκονται στον πολύ κόσμο, που εξωθείται στην ανεργία, τη φτώχεια και την ανασφάλεια. Και προσπερνούν το ουσιώδες πρόβλημα, που είναι πολύ βαθύτερο. Είναι ότι το αναπτυξιακό μοντέλο στην Ευρώπη έχει κολλήσει άσχημα. Και, για να επιβιώσει, τρώει τους αδύναμους, είτε αυτοί είναι χώρες είτε είναι ολόκληρες κοινωνικές κατηγορίες. Όπως άλλωστε με εξαιρετικό κυνισμό έγραψε μια ξένη οικονομική εφημερίδα: «Αν η ελληνική κυβέρνηση θέλει να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη των αγορών, οφείλει να επαναδιαπραγματευτεί το κοινωνικό συμβόλαιο, χωρίς να προκληθεί κύμα κοινωνικής διαμαρτυρίας».
Στην ουσία, περιγράφουν αυτό που φοβούνται. Το κύμα κοινωνικής διαμαρτυρίας. Ας τους το προσφέρουμε λοιπόν, ξεκινώντας από τη σημερινή γενική απεργία. Αν η κοινωνία αντιδράσει και ασκήσει αποτελεσματική πίεση (ξεπερνώντας τις προθέσεις του Παναγόπουλου και της παρέας του να κρατηθούν χαμηλά οι τόνοι), εναλλακτικές λύσεις θα βρεθούν εν ριπή οφθαλμού.
(Αυγή, 24.2.2010)
Δείτε εδώ το tvxs για την απεργία
