Σε μια κοινωνία που δεν παράγει για τις ανάγκες μας, αλλά για το κέρδος των επιχειρήσεων, που κοινωνικοποιεί τις ζημιές (βλ. αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης) και ιδιωτικοποιεί τα κέρδη, υπάρχουν δύο δρόμοι.
Δυο δρόμους έχει η ζωή…
Ο πρώτος προτιμάει την ατομική διαπραγμάτευση καθενός με τον εργοδότη, για την επίτευξη καλύτερων συνθηκών εργασίας –άρα και καλύτερων συνθηκών ζωής. Ο εργαζόμενος ως άτομο, όμως, είναι συνήθως αδύναμος απέναντι στις απαιτήσεις της εργοδοσίας, που συχνά έχουν χαρακτήρα σιωπηρά εκβιαστικό, με τιμωρίες, εντατικοποίηση, κλπ.
Σήμερα, η πίεση από την πλευρά της εργοδοσίας είναι μεγαλύτερη, καθώς ο εργοδότης, με την ανοχή-υποστήριξη του κράτους, κάθε άλλο παρά φοβάται να αθετήσει την υπάρχουσα νομοθεσία, να παραβεί τις συλλογικές συμβάσεις και γενικά να αγνοήσει τα εργασιακά δικαιώματα. Η αυξανόμενη, εξάλλου, στρατιά των ανέργων διευκολύνει την εργοδοσία να δείχνει, σε όποιον τολμά να ζητάει τα αυτονόητα, την πόρτα προς την έξοδο.
Οι αξιοπρεπείς όροι εργασίας δεν είναι ευγενική χορηγία των εργοδοτών ή αυτών που εποπτεύουν τα συμφέροντά τους στους εργασιακούς χώρους. Αντίθετα, αποτελούν –εκεί όπου υπάρχουν- κεκτημένα δικαιώματα, τα οποία έχουν κερδηθεί με αγώνες. Αν τους τα παραχωρήσουμε, πάμε πολλά βήματα πίσω και θα πρέπει να ξαναρχίσουμε απ’την αρχή.
Γι’ αυτό και διαλέγουμε τον δεύτερο δρόμο: αυτόν της αντίστασης, της αλληλεγγύης, της αξιοπρέπειας: αν οι όροι σας φαίνονται ντεμοντέ, σκεφτείτε πόσο στη μόδα εξακολουθούν να είναι, ιδίως μέσα στην κρίση, έννοιες όπως «κέρδος», «απολύσεις», «μείωση μισθών»...
Στην προσπάθεια που γίνεται να στραφούμε όλοι εναντίον όλων, εμείς βλέπουμε ότι ως νέοι, εργαζόμενοι με συμβάσεις ορισμένου χρόνου και με περιορισμένα εργασιακά δικαιώματα (ασφάλιση ανύπαρκτη, μισθός-«χαρτζιλίκι»), έχουμε κοινά προβλήματα (καμία δυνατότητα προγραμματισμού της ζωής μας), αλλά και κοινά συμφέροντα. Μάλιστα, σε μια εποχή που οι επισφαλείς εργαζόμενοι στελεχώνουν σχεδόν όλες τις θέσεις εργασίας, βλέπουμε ότι πρέπει να αντιδράσουμε: σήμερα στον ΟΤΕ, αύριο σε όποιον εργασιακό χώρο βρισκόμαστε. Στο τρομακτικό σενάριο εξαφάνισης των εισοδημάτων και των δικαιωμάτων μας, που ήδη παρακολουθούμε, πρέπει να βάλουμε το πόδι στην πόρτα και να μην αφήσουμε να κλειστούν έξω οι ανάγκες μας.
Τι μπορούμε, όμως, να κάνουμε;
Παρά την ανομοιογένεια του εργασιακού αντικειμένου (π.χ. πληροφορίες, πωλήσεις κλπ), πρέπει να δούμε τα κοινά μας συμφέροντα και να οργανώσουμε, απ’ όπου βρισκόμαστε, εστίες αντίστασης στους νόμους της αγοράς που συνθλίβουν τις ζωές μας μέσα στα εξωπραγματικά πλάνα πωλήσεων που καταρτίζουν. Η δύναμή μας βρίσκεται στην οργανωμένη δράση μας, στην πρόθεσή μας όλοι μαζί να διεκδικούμε αυτά που μας ανήκουν. Κι αυτό, γιατί κατά τον ίδιο τρόπο που ο εργαζόμενος ως άτομο εξαρτάται από τον εργοδότη, παρομοίως και ο τελευταίος εξαρτάται από τους εργαζόμενους στο σύνολό τους. Έτσι, όταν οι εργαζόμενοι οργανωθούν σε συλλογικότητες, μπορούν να διαπραγματευτούν με άλλους όρους ζητήματα που αφορούν την εργασία τους (μισθός, επιδόματα, άδειες).
Η θεσμικά αναγνωρισμένη συλλογικότητα των εργαζομένων που στοχεύει στην υπεράσπιση των συμφερόντων τους είναι τα σωματεία. Αυτά έχουν τη δυνατότητα μεταξύ άλλων να διαπραγματεύονται συμβάσεις εργασίας με τον εργοδότη και να προκηρύσσουν απεργίες ή στάσεις εργασίας, να χρησιμοποιούν κάθε νόμιμο μέσο για την υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων.
Σ’ αυτήν την προσπάθεια δεν είμαστε μόνοι. Έχουμε ήδη ως παρακαταθήκες, νίκες που πέτυχαν εργαζόμενοι σε άλλες εταιρίες τηλεπικοινωνιών (Wind, Vodafone) μέσω των σωματείων τους, όπου μετά από απεργιακές κινητοποιήσεις ανακλήθηκαν απολύσεις εργαζομένων των αντίστοιχων σωματείων.
Απέναντι στα τείχη του ανταγωνισμού, χτίζουμε γέφυρες αλληλεγγύης μεταξύ μας: δημιουργούμε συναδελφικές σχέσεις, υψώνουμε φωνή αξιοπρέπειας. Απέναντι στην λογική της νομοτέλειας που μας προβάλλουν («έτσι είναι τα πράγματα, δεν αλλάζει τίποτα»), προβάλλουμε την μαγεία του αναγκαίου, ενωμένοι απέναντι σε σχέδια που δεν σέβονται τα δικά μας. ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΣΧΕΔΙΑ ΧΩΡΙΣ ΕΜΑΣ!
To Σωματείο Εργαζομένων στα Τηλεφωνικά Κέντρα του ΟΤΕ διεκδικεί:
* Όχι στην ελαστική εργασία και την ανασφάλεια των συμβάσεων ορισμένου χρόνου
* Να σταματήσει η ντροπή της «ενοικίασης» εργαζομένων (πρόκειται για έναν εκλεπτυσμένο τρόπο να πεις «σύγχρονο δουλεμπόριο».
* Ένταξη των νέων εργαζομένων σε ενιαίο μισθολόγιο με εξίσωση των μισθών προς τα πάνω
* Αναγνώριση του χρόνου εκπαίδευσης ως εργάσιμου, με αμοιβή και πλήρη ασφαλιστική κάλυψη.
* Φοιτητικές άδειες χωρίς εξαιρέσεις και αποκλεισμούς, τις μέρες που το έχει ανάγκη ο/η φοιτητής/τρια, με μόνη προϋπόθεση τη βεβαίωση φοίτησης
* Καμία σύνδεση μισθού-απόδοσης – Όχι στην αξιολόγηση –Δεν κερδίσαμε στην «ανάπτυξη»: δε θα πληρώσουμε εμείς την κρίση
* Όχι στην εντατικοποίηση χάριν της κερδοφορίας της Deutche Telekom και των μετόχων
* Ανάκτηση του ΟΤΕ υπό δημόσιο έλεγχο – Το κέρδος είναι ανήθικο και αντικοινωνικό εισόδημα
Στηρίζουμε τη δράση του σωματείου μας!
Όλοι κ όλες στη συνέλευση του σωματείου
το Σάββατο 6 Μαρτίου στις 3μμ στο Πολυτεχνείο (κτίριο Γκίνη)
αρ. απόφασης πρωτοδικείου: 7281/2009
επικοινωνία: www.swmateiostonote.blogspotcom, swmateiostonote@gmail.com
